نقالی یک جریان فرهنگی است که از زمان‌های دور در جامعه ایران رواج داشته است. نقالان داستان‌هایی از حماسه‌های قومی، ملی، دینی و واقعه‌های تاریخی شبه تاریخی و مذهبی را با کلامی سنجیده و آهنگین و بیانی گرم و رسا در میان جمع مردم و در فضاهای عمومی یا محفل‌های خصوصی، نقل و روایت می‌کنند. نقالان در نقل داستان‌ها و بازنمایی واقعه‌ها و القای رخدادهای هیجان انگیز استعداد و هنر فروانی داشتند و در شیوه بیان طرز نمایش واقعه‌ها و تقلید حرکات و رفتار صاحب ذوق و هنر بودند.
نقالی هنری ایرانی است که از دیرباز تا کنون با تار و پود تاریخ جامعه ایرانی پیوند خورده است. نقالی ایرانی اگرچه در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده، اما از روایت‌های حماسی شاهنامه گرفته تا داستان‌های ابومسلم و سمک عیار، امروزه این هنر در سایه‌ی بی‌توجهی به حاشیه رانده شده است.